Ik kwam dit verhaal tegen toen ik op facebook zat. Het is zo'n ontroerend verhaal dat ik het echt de moeite waard vond om te delen. Het gaat over een man die zijn moeder heel lang niet had gezien, maar die tóch de stap durft te zetten om haar even op te zoeken.
Na 21 jaar huwelijk heeft mijn vrouw me even apart genomen om me iets belangrijks te vertellen. Ze wil dat ik een andere vrouw dan haarzelf meeneem naar het restaurant en daarna naar de bioscoop. Ze zegt tegen me: “Ik houd van je, maar ik weet dat deze andere vrouw ook van je houdt en wil graag dat ze even samen met jou is.”
Die andere vrouw was mijn moeder. Ze leefde al 19 jaar alleen, na het overlijden van mijn vader, en vanwege mijn werk en mijn drie kinderen heb ik haar slechts bij gelegenheid kunnen opzoeken.
Diezelfde avond deed ik wat mijn vrouw me had gevraagd. Ik heb mijn moeder uitgenodigd in het restaurant en vervolgens in de bioscoop.
“Wat gebeurt er?” vroeg ze me. “Weet je zeker dat alles goed gaat?”
“Het leek me een goed idee om wat tijd met je door te brengen”, antwoordde ik. “Alleen jij en ik.”
Mijn moeder zweeg even aan de telefoon, daarna verklaarde ze me: “Dat zou ik echt heel fijn vinden.”
Mijn moeder zweeg even aan de telefoon, daarna verklaarde ze me: “Dat zou ik echt heel fijn vinden.”
De vrijdag daarop ben ik haar na mijn werk thuis gaan opzoeken. Ik was een beetje zenuwachtig, het was inmiddels zo lang geleden… Ze had krullen gezet en droeg dezelfde jurk als tijdens haar laatste bruiloftsdag. Door haar glimlach, die geluk uitstraalde, leek ze een beetje op een engel.
“Ik heb tegen mijn vriendinnen gezegd dat ik vanavond samen met mijn zoon uitging en ze waren allemaal erg onder de indruk”, zei ze tegen me terwijl ze in de auto stapte. “Ze willen heel gauw van me weten hoe onze avond is geweest!”
“Ik heb tegen mijn vriendinnen gezegd dat ik vanavond samen met mijn zoon uitging en ze waren allemaal erg onder de indruk”, zei ze tegen me terwijl ze in de auto stapte. “Ze willen heel gauw van me weten hoe onze avond is geweest!”
We gingen een restaurant binnen dat niet erg sierlijk was, maar net intiem en comfortabel genoeg. Mijn moeder nam me bij de arm alsof ze de ‘première dame’ was. We gingen zitten en ik moest haar het menu voorlezen, want zij kon met haar slechte ogen alleen nog hoofdletters lezen. Nadat ik klaar was met het voorlezen van de voorgerechten keek ik op en zag dat ze mij intensief aankeek, met een glimlach vol nostalgie. “Toen je nog heel klein was, moest ik jou het menu voorlezen”, zei ze eenvoudigweg tegen me. “Nu is het tijd dat je wat uitrust en mij hetzelfde voor jou laat doen”, antwoordde ik.
We dineerden en hadden een aangenaam gesprek – niets ongewoons, we wisselden gewoon wat dingen uit over onze respectievelijke levens. Aan het eind hadden we zoveel gepraat dat we de film helemaal waren vergeten. Maar we vonden het niet erg dat we hem hadden gemist. Toen ik haar terugbracht naar haar eigen huis vertelde ze me dat ze graag nog een keer met me wilde uitgaan, maar alleen als ik haar beloofde dat ik het aan haarzelf zou overlaten om mij de volgende keer uit te nodigen. Hier stemde ik mee in.
We dineerden en hadden een aangenaam gesprek – niets ongewoons, we wisselden gewoon wat dingen uit over onze respectievelijke levens. Aan het eind hadden we zoveel gepraat dat we de film helemaal waren vergeten. Maar we vonden het niet erg dat we hem hadden gemist. Toen ik haar terugbracht naar haar eigen huis vertelde ze me dat ze graag nog een keer met me wilde uitgaan, maar alleen als ik haar beloofde dat ik het aan haarzelf zou overlaten om mij de volgende keer uit te nodigen. Hier stemde ik mee in.
“Hoe was je afspraakje?” vroeg mijn vrouw me toen ik thuiskwam. “Het was heel aangenaam. Nog beter dan ik me had kunnen voorstellen.”
…
Ik heb mijn belofte dat ik haar in de gelegenheid zou stellen om mij uit te nodigen om in het restaurant te gaan eten nooit kunnen houden; enkele dagen later overleed mijn moeder als gevolg van hartproblemen. Het ging zo snel dat niemand meer iets voor haar kon doen.
Enkele weken later kreeg ik een envelop met daarin de kopie van de rekening van een restaurant, hetzelfde restaurant waar ik mijn moeder mee uit eten had genomen. Op de kwitantie zat een klein briefje vastgespeld waarop stond: “Ik heb deze rekening vooraf betaald. Ik wist niet zeker of ik erbij kon zijn mar heb toch betaald voor twee couverts – een voor jou, de andere voor je vrouw. Je zult nooit weten wat deze avond voor mij heeft betekend. Mijn zoon, ik houd van je.”
Op die dag heb ik begrepen hoe belangrijk het is om te zeggen: “Ik houd van je”, en tijd door te brengen met de familie en degenen die ons dierbaar zijn. Want in werkelijkheid is niets zo belangrijk als deze vorm van liefde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten